Franciszek Hantulik życie i twórczość

Franciszek Hantulik – rysownik z Cielmic (Tychy, woj. śląskie) cz. 1

Czerwiec 5th, 2011 |

Author: Inka

W lutym 2011 roku w Muzeum Miejskim w Tychach odbył się wernisaż wystawy prac Franciszka Hantulika. Myślę, że jest to postać, którą warto przedstawić tutaj poprzez krótki rys historii życia osobistego, jak i poprzez jej twórczość. Zapraszam więc w podróż w lata, w których żył i tworzył Franciszek…

Franciszek Hantulik urodził się w roku 1905 w Cielmicach, wsi położonej nad brzegiem Gostyni, miedzy rzeką a lasem. Jego rodzice zarabiali na utrzymanie rodziny, wynajmując się do różnego rodzaju prac. Mieli czterech synów i córkę. Wszyscy oni byli uzdolnieni muzycznie, natomiast Franciszek posiadł także i talent plastyczny. Jako dziecko nie miał możliwości kształcenia się w tym kierunku. Potrzeba rysowania sprawiała, że swój wolny czas poświęcał na utrwalanie obrazu otaczającego go świata i ludzi. Tak powstawały jego pierwsze pejzaże, portrety, scenki rodzajowe, a przede wszystkim rysunki przedstawiające przyrodę, rośliny i zwierzęta. W latach trzydziestych XX wieku wysyłał swoje prace do Deutsche Kunstschule w Berlinie. Tam były one oceniane i opiniowane, po czym odsyłane ze stosownymi uwagami. Był to swego rodzaju kurs sztuki, którego ukończenie pomogło Franciszkowi w otrzymaniu pracy w Zakładzie Obrabiania Szkła i Kamienia w Katowicach. Zatrudniony został w charakterze rysownika i artysty – malarza.

W 1931 roku ożenił się z Julią Balurą z Cielmic. Dwa lata później urodziła im sie córka Weronika, a w 1939 roku – syn Stefan. Młodszy brat Franciszka, Ludwik, pojął za żonę siostrę Julii – Zofię. Bracia z rodzinami zamieszkali wspólnie w domu, przy drodze prowadzącej z Cielmic do Paprocan. Franciszek mieszkał tu do końca życia.

Podczas II wojny światowej został powołany do służby w Wehrmachcie i wysłany do Grecji. Tam powstały scenki z żołnierskiego życia oraz piękne pejzaże. Po wojnie wrócił do Cielmic. Podjął pracę w Fabryce Papieru w Czułowie (m.in. jako dekorator). Prócz tego przyjmował zlecenia jako malarz pokojowy. Posiadał w tym kierunku stosowne wykształcenie (dyplom czeladniczy). Wykonywał też cementowe rzeźby ogrodowe.

Zmarł w roku 1969. Spoczął na cmentarzu parafialnym w Cielmicach, w których historię wpisał się swoim życiem i twórczością.

Oto kilka zdjęć z rodzinnego albumu.

Franciszek, żona Julia i dzieci oraz jego bracia…

Twórczość.

Franciszek Hantulik został obdarzony talentem plastycznym, toteż w miarę upływu lat próbował rozwijać go rysując na wszystkim, co wpadło mu w ręce. Jego twórczość zachowana do dziś to portrety rodziny, krewnych

i znajomych, pejzaże rodzinnej wsi, scenki rodzajowe, humorystyczne itd. Interesowała go przyroda, co również znalazło odbicie w jego pracach. Cechowała go niezwykła wnikliwość obserwacji, co dostrzec można w grafikach przedstawiających codzienne życie ludzi. Szczególnym okresem w twórczości Franciszka był czas II wojny światowej. Wtedy to powstały sceny z życia żołnierzy oraz piękne greckie pejzaże. Dzięki rysunkom, które przetrwały do dziś, możemy zobaczyć jak wyglądało mieszkanie jego rodziny oraz codzienność domowników. . Jego prace zawierają wiele cennych informacji na temat m.in. ówczesnego życia, wyglądu wsi, domów, wyposażenia mieszkań i ubiorów ich mieszkańców. Franciszek Hantulik jest także autorem stacji drogi krzyżowej dla cielmickiego kościoła.

Po wojnie stworzył polski elementarz dla swego syna Stefana, wówczas sześcioletniego (zawierał on ilustracje i proste teksty, których sam był autorem). Sam Franciszek lekcje w cielmickiej szkole pobierał w języku niemieckim. Warto zwrócić uwagę także na swego rodzaju wprawki reklamowe dotyczące różnego rodzaju artykułów.

Ciekawe i cenne dla potomków są jego zapiski na temat prowadzonych wtedy prac domowych, remontów oraz wydarzeń w rodzinie, tych radosnych i tych smutnych. W swej twórczości posługiwał się ołówkiem, węglem, piórkiem, akwarelą, a czasem i kredką. Większość swych prac podpisywał oraz sygnował, co świadczy o tym, iż był artystą świadomym zwyczajów w tej dziedzinie.

Przedstawione tutaj prace są zaledwie cząstką całości, którą po sobie pozostawił jako pamiątkę dla potomnych. Rodzina pieczołowicie przechowuje ten zbiór. To przecież ważny i jakże cenny fragment jej historii.

Autoportrety